मुन्न्याचा सैराट

* मुन्न्याचा सैराट *

' रात्रीस खेळ चाले' संपल्यावर तरी आपला खेळ होईल या आशेवर बसलेल्या मुन्न्याला वैतागून बायकोने खेकसुन 'रोज रोज काय..झोपा उगी " म्हणून ओरडल्याने थोडासा नाराज होत हातात मोबाईल घेउन मुन्न्या बेडवर पडला, अन आपल्या 'मैत्री...' या शाळेतल्या मित्रांच्या whats up ग्रुपवरचे मेसेज वाचू लागला....

वाचता वाचता मुन्याच्या चेह-यावरचे हावभाव बदलू लागले, नाराजीच्या जागी गालातल्या गालात हसू उमटू लागलं, त्याच कारणही तसच होत... सगळे मित्र ग्रुपवर आपण सैराटमधल्या परश्यासारखे दिसतो हि चर्चा करत आहेत हे वाचून मुन्या मनोमन सुखावला होता....

मुन्न्याच्या पेंगलेल्या डोळ्यात एक तरतरी आली अन पटकन त्याने आरशासमोर उभे राहुन स्वतःला पाहिले अन मनातल्या मनात " प्रशांतने बरोबर ओळखले हरामखोराने...माझ्या किंवा ईतरांच्या लक्षातच कसे आले नाही " म्हणत खुष होउन मागुन पुढुन आरशात बघु लागला .ईतक्यात खस्सकन एक आवाज कानावर पडला.

" झोपा ओ..लाईट बंद करा आदी...झोपु द्या जरा..सकाळी first shift आहे न..डबा करायला सकाळी पाचला उठायचय.."..मुन्न्या तातडीने लाईट बंद करुन बायको शेजारी येउन आडवा झाला..हातातल्या मोबाईल अन ग्रुप वरच्या मेसेजवरचे लक्ष काही हटेना...

ईतक्यात विशालने सैराटचा मुन्न्या अन आर्चीचा ( एडिट ) फोटो टाकला..तो बघताच मुन्न्याला काय करु कि असं झाल...बॕकग्राउंडला.."येड लागलं ..येड लागलं रं..." चालुच होत मुन्न्याच्या डोक्यात ..काय लिहाव हा विचार करेपर्यंत भस्सकन हातातला मोबाईल काढुन घेत बायको ओरडली..."झोपा मनलं नं ..". मुन्न्याने बायकोकडे पाठ केली अन झोपला...

पण आता झोपेत कोण आडवणार..स्वप्नात सैराट सुरु झाला ..सुसाट ..फक्त मुन्न्या अन आर्ची..रविची विहीर ..विहीरीवर आर्ची अन तिच्या मैत्रिणी ...अन मुन्न्या रेल्वे पटरीवरुन थर्मलला वळसा घालुन रविच्या विहिरीत उडी ...आर्ची खल्लास...लगेच ..तिच्याकडे बघत मुन्यानेच " मी आवडत नसनं तर बघु नको माझ्याकडे .." अन आर्चीसुद्धा तेवढ्याच तत्परतेने " मी कुठ म्हणल मला आवडत नाही म्हणून .." ..अन मुन्न्या अजुन उंच उंच स्लोमोशन मध्ये आर्चीसोबत मंदिराकडच्या तिर्थावर..डोंगरतुकाई..आमराई...आ हा..हा..!

ईतक्यात बायकोने जोरात धक्का मारुन ढकलले ..." झोपा म्हणले न नीट ..उगी झटु नका अंगाला..मराठीत सांगितलेल कळत नाही..ईंग्रजीत सांगु...? झोपा गप " . मुन्न्या गाढ झोपेत सैराट सुटलेला...झिंग झिंग झिंग झिंग झिंगाट गाण्यावर फुल डांन्स..ते आर्चीच वळुन बघन..अन गाण्यानंतर चा तो कि... ..ओठावरुन जिभ फिरवत मुन्न्याचा डान्स..धुसमुसळा डांन्स.....अन मग तो क्षण ..गाडी .,गाडीत आर्ची अन मुन्न्या...मुन्न्याने आर्चीला मिठीत घेतलं ..अन आता तो क्षण..!

खळ खट्ट्याक ...मुन्न्या बेडवरुण धडपडत खाली कोसळता कोसळता सावरला..जागा झाला...अन बायको खस्सकन तार सप्तकातला स्वर लावुन ओरडली...'ऐ मुन्न्या...झोप म्हणल न ...आता माझ्या आंगाला हात लावशील तर उसात कापुन फेकीन उद्या ...झोप गप ..." !
मुन्न्या खडबडुन जागा झाला ...अरे बापरे ...हे काय...ही आर्ची..ईथ झोपनच नको ...हाॕलमध्ये जाउन झोपतो...नाहीतर रात्री आहे कापाकापी...अन पांघरूण घेउन मुन्न्या हाॕलमुध्ये सोफ्यावर ...! सकाळी सकाळी ड्युटीच्या विचारात ...पण चेहऱ्यावर गुलाबी हसु...मस्त वाटलं ...मुन्या मनातच बोलत होता.... आ हा हा ...झोप परशा ...सकाळी लवकर उठायचय..!

खंत...........!

खंत

मागच्या आठवड्यात सैराट पाहीला...अनेक गोष्टींनी मनावर परिणाम केला...पण एक खंत ..खंतच मनायला हवी..आपण सगळे शिकलो...कामाधंद्याला लागलो..कुणी डाॕक्टर..कुणी ईंजीनिअर..कुणी व्यापारी..कुणी सरकारी नौकरी...काहीजण परदेशात पण गेले..जाउन आले...पण कुणी नागराज मंजुळे नाही झाला आपल्या आसपास,  किंवा आपल्यालाही नाही होता आलं ....अवघड मार्गाने कुणी यश मिळवायचा प्रयत्न देखील नाही केला..कदाचित आपल्याला या क्षेत्रात  वा कुठल्याही creative क्षेत्रात काहीच करता येउ नये...मिळवलेल्या गोष्टींचे मोल कमी नाही...पण काही अनमोल अस आपल्याला मीळवताच येणार नाही का? कधीच नाही...ही खंत राहिलीच ना...!

आता कोणी तरी म्हणेल , जे आहोत ते काही कमी नाही. पण असं स्वतःचे समाधान करुन घ्यायची गरज नाही...सगळीकडे एकच सत्य .." बाप दाखव नाही तर श्राद्ध घाल.." ...कर्तुत्व हे जगासमोर येउन प्रमाणीत झाल तरच त्याला मान्यता मिळते...अन्यथा कुणी कितीही ढोल बडवले तरीही त्याचा काही उपयोग नसतो...

मुद्दा यश कि अपयश हा नाही...मुद्दा प्रयत्न  ..विचार ..यांचा आहे...आपण सुशिक्षित गुर ढोर आहोत ...अस आपल्या पैकी बरेच खाजगीत बोलुन दाखवतात...खर आहे का ते?

माझ्या बोलण्यातला भाव ज्यांना समजणार नाही त्यांना कदाचित माझ्या वरिल लिहीण्याचा त्रास होईल ...पण मी खंत व्यक्त केली ती फक्त या ग्रुपवरिल सदस्यांपुर्ती सिमीत नाही..आपल्या सर्वांमध्ये कांही creative element असेल का अन असेल तर त्याचे काय..अन सिद्ध कधी होणार...! खंत ही आहे कि आपल्या पैकी कुणाचे भाषण ऐकायला लोक गर्दी करत नाहीत...वेडे होत नाहीत...आपला अभिनय पहाण्यासाठी गर्दी होत नाही..! कुणालाही साहित्य या प्रकारात रस नाही..ज्ञानपीठ कसा मिळणार..! आपल्या फोटोग्राफी..चित्रकलेचे प्रदर्शन नाही..! खेळाडू म्हणून जिल्हास्तरावर नाही...! आपण घेतलेल्या शिक्षणातुन समाजाला उपयोगी पडेल असे एखादे संशोधन नाही..एखाद्या विषयाचा विशेष अभ्यास नाही ..रांजेद्र सिंह सारखे पाणी तज्ञ .आपण लिहीलेल्या कुठल्याही पुस्तकावर ते घेण्यासाठी हॕरिपोटर सारख्या उड्या पडत नाहीत..कि आपण निर्माण केलेला अॕपल सारखा एखादा फोन घेण्यासाठी लोकांच्या रांगा लागत नाहीत . सैराटला दोन आठवडे न बोलावता वा कुठल्याही आमिषाशिवाय गर्दी आहे...हे यश एकट्या नागराज मंजुळेच कारण creative mind & its output ,,निर्भेळ यश...! असे यश हे रोजच्या जगण्याच्या गोष्टीपेंक्षा वेगळे असते ...! कुठल्याही जगविख्यात मान्यताप्राप्त पुरस्कार आपल्यासाठी नाहीच का..? का तो सुद्धा विकत मिळायला लागल्यावर घेउ...! खंत ही आहे कि आपण creative आहोत पण आपल्याला सवय नाही creativity ची...creative गोष्टींची ...ईतकच..!

©प्रशांत जोशी